Արարատ Միրզոյանը ելույթ է ունեցել Միջազգային քրեական դատարանի Հռոմի կանոնադրության մասնակից պետությունների վեհաժողովի 23-րդ նստաշրջանին, ընդ որում՝ առաջին անգամ՝ ՀՀ-ի կողմից Հռոմի կանոնադրությունը վավերացնելուց հետո...

Հայերեն լեզվով ինֆորմացիոն դաշտերի նույնիսկ հպանցիկ անալիզն ասում է, որ օպտիմիստ, իրատես և պեսիմիստ շարքում մենք կամ վառվռուն օպտիմիստ/լավատես ենք կամ էլ մռայլ պեսիմիստ/վատատես, իսկ իրատես՝ շատ հազվադեպ, այն էլ` մակերեսորեն։

Մարդկությունն իր երկար պատմության ընթացքում դեռ երբեք էսքան խաբուսիկ իրավիճակում չէր գտնվել։ Խոսում ես մարդու հետ, ու չգիտես, թե որտեղ ա՝ աշխարհի որ ծայրում։ Անգամ չգիտես՝ մարդ ա՞, թե՞ չէ։ Եթե քո ասածները լսում ա ու խելացի, տրամաբանական պատասխաններ տալիս, ուրեմն՝ հաստատ մարդ չի։

Այս պայքարը շատ ավելի խորքաՅին ու արժեքային է։ Քչերս ենք հասկանում ի՞նչ տեղի ունեցավ 2018-ին, ու՞մ դեմ էր այն ուղղված ու ի՞նչ է տեղի ունենում այսօր։ Մենք՝ հանրապետականներս, 2018-ի իշխանազավթումը որակեցինք հակապետական ու հակազգային։

Կարդում եմ Հայաստանի Հանրապետության արտգործնախարարության նախաձեռնությամբ ս. թ. դեկտեմբերի 12-13-ը Երևանում կազմակերպվող «Ընդդեմ ցեղասպանության հանցագործության» հինգերորդ գլոբալ ֆորումի հայեցակարգային դրույթները:

«Աշխարհը նորից փոխվում է, ու ինչքան էլ որ փոխվի, միևնույն է այս քարքարոտ հողի վրա մի խելոք, աշխատասեր Ժողովուրդ ապրելու է։ Մեր պարզ խնդիրն ընդամենն այն է, որ այդ ժողովուրդը շարունակի իրեն կոչել հայ, իսկ երկիրը կոչվի Հայաստան»։

Չգիտեմ ինչից է, մենք` հայերս, կարծում ենք, որ աշխարհի կենտրոնն ենք, աշխարհը մեր ցավերով պետք է տառապի։

Թուրքիան Սիրիայում ցույց է տալիս, թե քանի գրոշ արժե իր հետ ունեցած համաձայնագիրը: Սիրիայում տեղի ունեցողն էլ ցույց է տալիս, թե քանի գրոշ արժե Նիկոլ Փաշինյանի «խաղաղության խաչմերուկն» այն դեպքում, երբ ինքը Հայաստանի անվտանգության համակարգը հանում է հայ-ռուսական հարաբերությունների տիրույթից...

Ժողովրդավարությունը, որպես հասկացություն, պետք է բաժանել երկու տիպի` ժողովրդավարությունը (democracy) որպես արժեք և քաղաքակրթական ընտրություն, հաշտության և ներդաշնակ հասարակարգ կառուցելու միջոց, և ժողովրդավարությունը (soft power) որպես գործիք փափուկ միջոցներով քո նպատակները այլ երկրներում և ժողովուրդների մեջ իրագործելու համար։

Կան մարդիկ, որոնք ասում են, որ Հայաստանում շարժումները չեն հաջողվում առաջնորդ չլինելու պատճառով: Կան մարդիկ, որոնք ասում են՝ պատճառը ծրագիր չունենալն է: Ոմանք ասում են՝ ժողովուրդն է անտարբեր, ոմանք էլ ընդդիմությանն են մեղադրում: Ոստիկանական բռնապետություն են դարձրել մեր երկիրը՝ դա են համարում պատճառը շատերը: Կան մարդիկ, որոնք մատնանշում են այս բոլորը միասին, իսկ գուցե ա՞յլ պատճառ կա, գուցե մեր երկրում տեղի ունեցող կարևորագույն հարցերը լուծվում են մեր երկրի սահմաններից դու՞րս: